یکی از کاربردهای پزشکی ایمپلنت ، کاربرد در دندانپزشکی و پشتیبانی از پروتز دندان است. ایمپلنت های مدرن دندان از فرایند یکپارچگی استخوان بهره میگیرند. یکپارچگی استخوان فرایند بیولوژیکی است که در آن استخوان محکم به سطح مواد ویژه ای مانند تیتانیوم و برخی انواع سرامیک جوش میخورد. یکپارچگی ایمپلنت و استخوان باعث میشود سالهای سال ایمپلنت بار فیزیکی را به خوبی تحمل کند بدون این که اشکالی برای آن ایجاد شود.
برای جایگزینی یک دندان از دست رفته، ابتدا اباتمنت با پیچ اباتمنت به ایمپلنت متصل میشود. سپس یک تاج (کراون) با چسب (سیمان) دندان، پیچ و یا جوش دادن (به عنوان اباتمنت پیش ساخته) به اباتمنت متصل میشود.
ایمپلنت دندان برای نگه داشتن چند پروتز دندانی ( به شکل بریج ثابت یا دندان مصنوعی متحرک) نیز به همین روش استفاده میشود.
فهرست عناوین
کاربرد ایمپلنت در پروتز صورت
پروتز صورت برای اصلاح بد شکلیهای صورت استفاده میشود (مانند درمان سرطان یا آسیبهای صورت). بسته به موقعیت ایمپلنت ممکن است از آن برای نگه داشتن پروتز ثابت یا متحرک که جایگزین بخشی از صورت شده استفاده شود.
کاربرد ایمپلنت در درمان های ارتودنسی
در ارتودنسی ایمپلنت دندانی با قطر کم که به آن ابزار تکیه گاه موقتی (TAD) گفته میشود، میتواند با ایجاد نقاط تکیه گاه به حرکت دندان کمک کند.
برای حرکت دادن دندانها در ارتودنسی، نیرویی در جهت مورد نظر باید به آنها اعمال شود. این نیرو باعث تحریک سلولهای رباط پریودنتال به ریمدلینگ استخوان، حل کردن استخوان در جهت حرکت دندان و تولید استخوان در فضایی که در پشت دندان ایجاد شده است، میشود.
برای ایجاد فشار به دندان یک نقطه تکیه گاه (نقطه ای که خود در حال حرکت نباشد) لازم است. از این رو ایمپلنت که رباط پریودنتال ندارد و در نتیجه هنگام اعمال فشار به دندان در آن ریمدلینگ استخوان اتفاق نمی افتد، گزینه ای بسیار مناسب است.
معمولا ایمپلنتهایی که برای این منظور طراحی میشوند کوچک بوده و فرایند یکپارچگی استخوان در آنها کامل انجام نمیشود تا بتوان پس از درمان آن را به راحتی خارج کرد.
