دندان مصنوعی ثابت با اوردنچر ایمپلنت

اوردنچر (Over Denture) به دست دندانى اطلاق مى شود که با اتکا به ایمپلنت و حمایت بافت نرم، گیر و ثبات نسبى به بیمار مى دهد.

از مزایا اوردنچر می توان به افزایش گیر، افزایش ثبات، توانایی بهتر در جویدن، حفظ زیبایی صورت، جلوگیرى از تحلیل کمتر استخوان یاد کرد.

دندان مصنوعی ثابت اوردنچر به دو بخش کاشت ایمپلنت و پروتز متحرک تقسیم مى شود.

کاشت ریشه دندان Implant

معمولا بدلیل تراکم بالاى استخوان قسمت قدامى فک پایین، کمترین تحلیل استخوان را در تمام نواحی فک بالا و پایین دارد لذا کمتر شخصى دیده شده که نتواند دو عدد ایمپلنت در فک پایین خود بکارد.

بخش کاشت ایمپلنت دندان مصنوعی ثابت

تعداد ایمپلنت:

حداقل گیر ٢ عدد ایمپلنت در نواحی دندان هاى نیش

حداکثر گیر ٣عدد ایمپلنت در نواحى پیش و نیش

حداکثر ثبات ۴ عدد ایمپلنت در نواحى پیش و نیش

بخش پروتز دندان مصنوعی ثابت

انواع اتصال دست دندان به ایمپلنت

بال ball

بار bar

آهن ربایی magnet

اوردنچر فک بالا

با کاشتن ۴ عدد ایمپلنت در نواحى نیش و آسیا بزرگ دست دندان بوسیله اتصالات پروتزى به ایمپلنت وصل مى شود.

ملاحظات کلی در درمان دندان مصنوعی ثابت اوردنچر (over denture)

صرف نظر از اشکال متنوع ریج (استخوان ) باقیمانده، اورنچرهای مندیبل (فک پایین) بسیار موفق بوده است. با این حال الگوهای تحلیل متوسط تا شدید در ماگزیلا (فک بالا) درمان اورنچر در فک را با مشکلات بزرگتری رو به رو می کند. با وجود تفاوت اتچمنت های اورنچرهای متکی بر ایمپلنت و دندان، نقش پروتزی این سیستم ها مشابه است.

پایه های ایمپلنت علی رغم تامین گیر و ثبات دنچر نقص های تکنیکی و فانکشنال (عملکرد) دنچر را به طور کامل جبران نمی کند، بنابراین روش های معمول و بی نقص ساخت دنچر کامل همچنان باید دنبال شوند.

زیبایی دنچر نباید به وسیله محل ایمپلنت ها و اتصال آنها به انچمنت ها مورد مصالحه قرار گیرد (لزوم همکاری جراح و پروتزیست). در نتیجه در صورت تحلیل متوسط ریج ماگزیلا به سختی می توان با پروتز ثابت متکی بر ایمپلنت تمام قوس، نتایج زیبایی معمول را بدست آورد. از طرف دیگر به راحتی می توان با استفاده از روش اوردنچر به اهداف زیبایی دست یافت.

معیارهای تجویز درمان پروتز متکی بر ایمپلنت :

۱- تمایل بیمار به درمان ایمپلنت
۲- وضعیت سلامت عمومی بیمار، امکان جراحی کوچک را بدهد.
۳- مقدار کافی استخوان امکان جای گذاری ایمپلنت را با ابعاد مورد نظر بدهد.
۴- توانایی و تمایل بیمار در حفظ سلامت دهان

معیار های عدم تجویز درمان پروتز متکی بر ایمپلنت :

۱- بیمارنی که با پروتز کامل فعلی خود تطابق دارند
۲- ابعاد ریج باقیمانده امکان قرار دادن ایمپلنت را نمی دهد
۳- به دلیل اشکال در مهارت های شناختی امکان ارتباط با بیمار فراهم نیست
۴- سابقه استفاده از مواد مخدر زیابی های قبل از جراحی و طراحی درمان
۵- مشکل در سلامت عمومی که اجازه انجام عمل جراحی کوچک را نمی دهد
۶- انجام بی حسی های موضعی دارای منقبض کننده عروق منع تجویز دارد.

درمان با عوامل مهارکننده سیستم ایمنی، دریافت کورتیکواستروئیدها یا آنتی بیوتیک ها به مدت طولانی، تاریخچه بیماری متابولیک شکننده.

نکته: سن به تنهایی عامل منع درمان ایمپلنت نیست بلکه عوامل وابسته به سن بر درمان تاثیر می گذارند :

a) مشکلات ارتباطی (اختلال شنوایی یا ادراکی) و در نتیجه عدم همکاری
b) احتمال نیاز به جلسات درمانی کوتاه
c) سلامت عمومی
d) بهداشت دهان و مراقبت خانگی

نکته : بیمارانی که تاریخچه بیماری اندوکرینی (مثل دیابت)، بیماریهای قلبی عروقی و استئوپروز (پوکی استخوان) را دارند، در صورتی که دارای شرایط سیستمیک کشنده کنترل نشده نباشد، می توانند درمان ایمپلنت را تحمل کنند.